İki şəhid oğlunun görüşü...

...yaxud 6 yaşlı şəhid balasından məğrurluq dərsi


Bu gün "Zəfər" Şəhid Ailələrinə Dəstək İctimai Birliyinin təşkilatçılığı ilə Aprel döyüşlərində qəhrəmancasına döyüşərək şəhidlik zirvəsinə ucalan XTQ polkovniki Vüqar Yusifovun xatirəsinə həsr olunan filmin təqdimatı oldu.

Çox mənalı və qiymətli tədbir idi. Tədbir zamanı vətənpərvərlik musiqisi səslənəndə bayrağımızın dalğalandığını gərəndə qürrələndim, facebookda canlı yayım etdim. Hiss etdim ki, kimsə yaxınlaşıb mənə baxır. Gördüm ki, balaca bir uşaq qarşımda dayanıb. Göz-gözə baxanda qucağıma atıldı, elə qucaqlaşdıq ki, elə bil neçə ilin həsrətidir, yumşaq yanağından öpdüm. (Tədbir zamanı etdiyi canlı yayım videosunun sonunda kameranın necə tərpəndiyi görünür) Gözlərindəki işıq hələ də fikrimdən çıxmır. Yanılmadınız, şəhid polkovnik Vüqar Yusifovun azyaşlı oğlu idi. İnanın ki, uşaq gözlərimin içinə baxmasaydı, o məğrur baxışları görməsəydim, ağlayardım. Amma o cür məğrur uşağa baxım ağlamaqmı olar? Əsla...

Atası olmayan uşağın boynubükük olar, amma Şəhid Vüqarı 5-6 yaşlı oğu o qədər vüqarlı dayanmışdı ki, onun məğrurluğunun, onun ötkəmliyinin qarşısında aciz qaldım, utandım. Atam şəhid olanda mənim 11 yaşım var idi, amma o uşaq qədər güclü olduğumu xatırlamıram. Məni zaman möhkəmlətdi, məğrurlaşdırdı, hər şeyə rəğmən dimdik ayaqda olmağı öyrətdi. Amma Vuqarın oğlu 5-6 yaşında o məqama çatmışdı. Şəhid balası bax beləcə məğrur olmalı, atasının vüqarlı bir dağ olduğunu anlamalıdır. Sanki o uşağın qəlbinə tanrıda bir nida gəlmişdi ki, atasının qonaqlarını özü salamlayırdı, görüşürdü. xoş gəldin edirdi. O məğrur şəhid balasının adını da bilmədim, amma adı MƏĞRUR olmalı...

Ey mərd kişilərin övladları, ey Şəhid balaları... Hamımız o uşaqdan nümunə götürməliyik. Bizlər boynubükük yox, məğrur, dim-dik dayanmalıyıq. Buna haqqımız olduğumuz qədər, gücümüz də olmalıdır. Əmin olun ki, heç bir dünya malı insana o məğrurluğu verə bilməz.