Şuşa xatirəsi…

“Şuşanın dağları, başı dumanlı”..

Bu sətirləri Xan Şuşinskinin ifasında eşidəndə özümdən asılı olmayaraq bir anlıq xəyalən Şuşadan çıxdığım axırıncı günə qayıdıram.

1992-ci ilin fevralın 27-si, səhər saat 05:00. Xocalıda baş verən soyqırımdan sonra gecə ikən atam və anam belə qərara gəlmişdilər ki, kiçik bacımı və məni Yevlaxa qohumlarımız yanına göndərsinlər. Həm də biz təhsilimizi orada davam etdirək. Valideynlərim gecəykən Şuşa-Ağdam marşrutunda sürücü işləyən Əhsən dayı ilə danışdılar. Zülmət qaranlıqda rəhmətlik İlham dayım bizi səhər evdən götürdü. Şuşadan başqa rayonlara gedənlərin hamısı Əhsən dayının avtobusunun ətrafına toplaşmışdı. Qarlı-şaxtalı hava hamını üşüdürdü və nəhayət hamı avtobusda öz yerini aldı.

Əhsən dayı avtobusu hərəkətə gətirməzdən əvvəl “Qaladərəsi tərəfdən keçəndə, uşaqları pəncərələrdən uzaq tutun”, dedi və maşın yola düşdü. Artıq hava işıqlanırdı…

Avtobus Akara (Laçın-Şuşa) yolu ilə hərəkət etdikcə, pəncərənin kənarından dağlara, üstü qırov bağlamış ağaclara baxmaqdan doymurdum. Buludların arasından çıxan günün şəfəqi qarın üzərinə düşdükcə rənglərin rəqsini görməmək olmurdu. Bəlkə də bu gözəlliyi avtobusda oturanların çox az hissəsi hiss edirdi, duyurdu. Beləcə Laçına çatanda hava tam işıqlaşdı…

sonuncu işıq oldu. Çünki Şuşanın işğalı bu işığı zülmətə qərq etdi…

Lakin həmişə ümidliyəm ki, o işıq yenidən zülməti yaracaq, parlayacaq. Yenə də Əhsən dayının avtobusunda Şuşaya gedəcəyik… Bax o zaman “Şuşanın dağları, başı dumanlı” mahnısını dinləyəndə isə Şuşadan çıxdığımız günü deyil, Şuşaya geri döndüyümüz günü xatırlayacağıq…

Bəxtiyar Məmmədli
Jurnalist