Real həyat hekayəsi...

Hər uzanan əli itələməklə heç kim varlanan deyil... 

TURANƏ TAĞIZADƏ

Hər birimiz ,hər birimiz olmasa da, bəzilərimiz marketlərin qarşısında, ən çox da metro stansiyalarının giriş-çıxışında əllərində əməkdaşı olduğu firmaların elan, reklam vərəqələrini paylayanları görürük.

Böyük əksəriyyəti qız və oğlanlardan ibarət olan bu gənclər 10 manata görə, səhər açılandan axşam saatlarına qədər bununla məşğuldurlar. Bəli, onların da işi bundan ibarətdir. Bəlkə də ixtisas və peşələri başqadır. Onlara promouter deyirlər. Bəzi insanlar isə, onları buklet paylayan da adlandırır. Məncə reklamçıdırlar. Parfümeriya dükanının qarşısından keçəndə bir qızla bir oğlan gördüm. ətir kağızları paylayırdılar. Nə yalan deyim, bu insanlar həmişə diqqətimi çəkib. Nədənsə dialoqdan qaçmağa çalışırlar. Ünsiyyətdən səbəbsiz qaçışmı? Marağımı elə bu marağın yarandığı beynimdə, başımda gizlədə bilmədim. Həmin gün evdən tez çıxmışdım. Az da olsa vaxtım var idi. İnşaatçılar metrosu yaxınlığında dükanlara baxırdım. Düzünü desəm, məqsəd nəsə almaq yox, vaxt öldürmək idi. Bir ətir dükanın qarşısından keçəndə əlində buklet tutan oğlan marağımı çəkdi. Ehmal uzatdığı bukleti geri itələdim. Zərif cinsin nümayəndəsindən qəfil kobudluq. Ürəyimdə çoxdandır əzizləyib, gizlətdiyim deməzdim, məni pərişan edən sualarımı daha saxlaya bilmədim. Marağımdan doğan "başqa iş tapa bilmirsiz" sualı onun ürəyinin sarı siminə toxundu. Özünü təqdim edən gəncə söz verdim ki, adını gizli saxlayacam. Belə başladı: "Götürün də! Niyə itələyirsiniz ki?" Söhbət əsnasında məlum oldu ki, artıq 6 aydır reklamçı işləyir.

Deyir: "Ailədə 4 övladdan böyüyü mənəm. Orta ixtisas təhsilliyəm . Mən əsgər olan vaxt atam avtomobil qəzasında dünyasını dəyişdi. Əsgərlikdən təzəcə gəlmişdim. Gəldim ki, vəziyyət ağırdır anama kömək etməliyəm. Məndən balaca qardaş və bacılarım var. Bunun özü də iş və pula olan ehtiyacımı daha da qabardırdı. Bir tanışım mənə bu işi təklif etdi. Əlacsızlıqdan razılaşdım. O, deyir ki, niyəsə insanlar bizə qəribə baxır. Nə edək! Bizə də düşən, qalan iş budur. Çörək pulu qazanmağa başqa fürsət düşməyib, nə də seçim yeri var! İnsanlar bizdən nə qədər çox buklet götürsələr, müdiriyyət bizi o qədər çox tərifləyir. Bəzən hətta maaşda artım olur. Biz istəsək də, istəməsək də gülərüz olmalıyıq. Ciddi problemlərimizə rəğmən!

Gülümsər üzlük taxıb, gülməliyik. Qaş-qabaqlı dayanmaq olmaz. Mühafizəçi deyilik, vəzifəmiz müştəri cəlb etmək və onların məmnuniyyətidir. Onsuz da, çoxları bizimlə kobud davranır. Həyatın bizə etdiyi qabalıq azmış kimi! Hərdən kiməsə təklif edirik, bizə əsəbləşib, əlimizi itələyir. Siz onları bizdən götürməklə heç nə itirmirsiz. Amma biz qazanırıq. Siz onu bizdən götürün. Əgər diqqətinizi çəkməsə, 15 metr sonra tullayın, atın! Axı, heçnə itirmirsiz!" Kövrəldim, üzr istədim. həmin gün mənimçün orta təhsillidən ali təhsilli qələm sahibinə yaxşılıq, xeyirxahlıq dərsi oldu. Çalışaq bir-birimizi anlayaq, yaxşılıq edək. Ovucunuza qoyulan o buklet kimlərinsə evinə alınan 50 qəpiklik çörəkdi.